Chapter 2.

ROK 2090

Czułam przyspieszone bicie serca i wzrastające ciśnienie. Nie spodziewałam się, że jakaś tam książka, a raczej pamiętnik, który wypadł przypadkiem z tej nieszczęsnej szafki wzbudzi we mnie takie zainteresowanie. Ten chłopak opisywal wydarzenia sprzed stu lat. Dokładnie cały wiek wcześniej. Zaintrygowało mnie to jeszcze mocniej, więc przewróciłam kartkę na następną stronę:

c.d. 9 października 1990 rok

 

Drogi pamiętniku! 

 

Niestety się myliłem. Chłopak wyprzedził mnie i nawet nie pisnął słowem. Jedyne, co dało mi do myślenia to jego spojrzenie. Przez krótką, na prawdę sekundową chwilę miałem wrażenie, że jest inne niż dotychczas. Przepełnione pragnieniem czegoś, czego pewnie nigdy nie zrozumiem. Bujne loki opadające na czoło i przejrzyste oczy dodawały mu masę uroku. Wyglądało jakby na prawdę gdzieś się spieszył. Próbowałem podążać za nim, ale był zadziwiająco szybki. Gdy dotarłem do schodów, on już dawno znajdował się gdzieś w głębi dworku. Wkroczyłem na werandę i prędkim susem znalazłem się w przedsionku. Nagle przed moimi oczami pojawiła się piękna dziewczyna, prawdopodobnie służka. Wzdrygnąłem się lekko na jej widok i totalnie odebrało mi mowę.

- "Ty.. jesteś pewnie Louis, mam na imię Eleanor. " - powiedziała cicho, podając mi dłoń na powitanie.

- "Ach, miło mi.. pracujesz tu?" - wykrzesałem z siebie chodź odrobinę uprzejmości odwzajemniając jej uścisk.

- "Tak, ale teraz rzadziej odkąd.. " - przerwała zdanie w połowie, bo na końcu korytarza zjawił się Filip.

- "Odkąd? Odkąd co?" - spytałem poważnym tonem.

- "Muszę lecieć, nie mogę z Tobą rozmawiać.." -wyszeptała i zniknęła za drzwiami prowadzącymi prawdopodobnie do kuchni.

Tym samym zostawiła mnie pośrodku pomieszczenia z masą pytań i brakiem odpowiedzi, z totalnym rozbiciem, jej słowa spowodowały, że im dłużej o tym myślałem tym bardziej chciałem poznać prawdę. Czy to tak wiele? Tutaj działo się coś dziwnego. Dlaczego nie mogła ze mną rozmawiać? Gdzie się podział Harry? Te rozmyślania przerwał mi głoś wujka, który był dla mnie strasznie serdeczny i miły, ale czułem, że on również skrywa jakąś tajemnicę.

- "Wszystko w porządku..?" - jego słowa brzmiały jakby sam sobie odpowiadał.

Skinąłem głową na potwierdzenie i spojrzałem przez jego ramię z nadzieją, że gdzieś w oddali ujrzę tego pokręconego chłopaka z twórczym wyrazem twarzy i przecudownymi zielonymi tęczówkami.

- "Szukasz kogoś?" - spytał, a ja zamarłem, bowiem nie wiedziałem, co mu odpowiedzieć. Miałem głupie przeczucie, że temat Harry'ego w tym domu jest zakazany, ale tak bardzo pragnąłem cokolwiek o nim wiedzieć.

- "Yhhm, nie. Rozglądam się tylko." - odparłem, a Filip chyba uwierzył, bo na jego twarzy ujrzałem wymalowaną ulgę. Miał ciężki rysy, lekki zarost. Na pierwszy rzut oka widać, że wiele przeszedł. Ciemne włosy dodawały mu kilka lat. Mimo wszystko darzyłem go sympatią.

- "Może chciałbyś udać się do swojego pokoju przed kolacją?" - zadał to pytanie, którego się obawiałem. 

Wcale nie chciałem nigdzie się udawać, no chyba, że do miejsca, w którym znajdował się ten tajemniczy chłopak.

- "Yyyy.. nie wiem" - zawahałem się patrząc mu w oczy, a on nie czekając na to, co chcę powiedzieć dalej otworzył usta, by nieświadomie spełnić jedno z moich pragnień.

- "Harry, chodź tu" - krzyknął, a ja poczułem jak unoszę się wyżej i wyżej, a moje serce skacze z radości.

Oczywiście starałem się nie pokazywać tego po sobie, bo to na prawdę głupie z mojej strony, ale nic nie mogłem poradzić, że tak na mnie działał. Chwilę później Harry stanął przed nami w tej samej białej koszulce i ciemnych spodniach. Wzrok wbijał w podłogę. Czułem się nieswojo patrząc na coś takiego, ale tu nic nie było normalne, więc chyba pora przywyknąć. Wujek podszedł bliżej niego, palcem uniósł jego głowę i wyszeptał mu coś do ucha. Coś, czego niestety nie byłem w stanie usłyszeć.

- "Harry pokaże Ci Twój pokój" - słowa Filipa wyrwały mnie z zamyślenia.

Wskazał ręką na chłopaka, który w mgnieniu oka znalazł się na schodach prowadzących na pierwsze piętro. Ruszyłem za nim. Droga była dosyć kręta i powoli zaczynało mi się robić słabo. Zwróciłem uwagę na kroki nastolatka. Stawiał je bardzo delikatnie i ostrożnie jakby z obawy, że schody za moment runą i polecimy na sam dół robiąc sobie nie małą krzywdę. Wreszcie dotarliśmy do celu. Wyjął z kieszeni mały, srebrny kluczyk. Chwilę później nacisnął mosiężną klamkę i ciężkie drzwi otwarły się ukazując przepiękny pokój, urządzony co prawda w dziwnym, ale bardzo ciekawym stylu. Podszedłem do okna, roztaczał się z niego widok na staw, ten sam staw przy którym wcześniej próbowałem nawiązać jakiś kontakt z milczącym chłopakiem. Odwróciłem się w jego stronę. Zmiękły mi kolana, bo zdałem sobie sprawę, że jest on niesamowicie przystojny. Patrzył w moje wypełnione niepewnością źrenice, a na jego ustach pojawił się delikatny uśmiech. Prędko jednak zniknął z jego twarzy, co znacznie mnie zasmuciło. Kiedy kąciki jego ust unosiły się ku górze wyglądał o stokroć przyjemniej. Tak sądzę. Boże, czy mi się wydaje, czy ja na prawdę piszę o tym jaki on jest cudowny? Uhh nie ważne. Stałem oparty o szafkę z jakimiś książkami, podczas gdy mój towarzysz zdecydował się usiąść na łóżku. Biała, atłasowa pościel ugięła się pod jego ciężarem. Skulił się i przykrył twarz rękoma. Poczułem taką cholerną potrzebę przytulenia go, poczułem, że muszę zrobić cokolwiek, by jakoś mu pomóc. Coś ewidentnie go męczyło, targało nim od środka, a ja nie miałem pojęcia jaki mógł być tego powód. Zrozumiałem, że przede mną długa droga do odkrycia prawdy..

Usiadłem obok niego. Moja dłoń powędrowała w kierunku jego pleców. Przejechałem czule po nich, oczekując jakiejś reakcji. Sądziłem, a raczej byłem pewny, ze mnie odrzuci, odepchnie, albo co gorsza ucieknie w niesamowicie szybkim tempie. Ale znów się myliłem. Chyba na prawdę potrzebował wsparcia, potrzebował rozmowy, ale jak miałem tego dokonać? No jak? Kucnąłem przy nim próbując odchylić jego ręce by móc ujrzeć to, co malowało się w tym momencie na jego delikatnej chłopięcej buźce.

- "Harry, co on Ci powiedział.. co powiedział Ci wujek, to znaczy Filip?" - spytałem cicho, ale po chwili zdałem sobie sprawę, że to nie było najlepsze posunięcie.

Szatyn potrząsnął kilka razy swoją czupryną, nadal ukrywając twarz w dłoniach. Czułem się bezradny i bezsilny i w ogóle tak bardzo zakłopotany jak nigdy dotąd. Nie miałem pojęcia, co robić. Nigdy nie znajdowałem się w takiej sytuacji. Kto by pomyślał, że we własne urodziny rozpocznę rozwiązywanie zagadki mojego życia. 


- "Wiem, że coś się dzieje.. jeśli..." - nie zdążyłem dokończyć, bo wypowiedź przerwał mi  głos dochodzący z parteru. 


To Eleanor wołała Harry'ego. Tak sądzę. Rozpoznałem ten słodki głosik. Chłopak natychmiast zerwał się z miejsca i jak burza wybiegł z pokoju. Nawet nie zdążyłem powiedzieć mu, że jeżeli by chciał pogadać to jestem do jego dyspozycji. To beznadziejna sytuacja. Ja sam czuje się beznadziejnie, bo nic nie mogłem zrobić. Rzuciłem się na poduszki i chyba zasnąłem. Obudziło mnie jakieś pukanie. Przeciągnąłem się, po czym rzuciłem cicho: 'proszę, otwarte'. Drzwi uchyliły się, a ja ujrzałem kogo? Tak, Harry'ego. Miał zapuchnięte od płaczu oczy. Wcześniej tak nie wyglądał. Przeraziłem się na ten widok, serce zaczęło walić jak młot. Kolejne pytanie jakie pojawiło się w mojej głowie: Dlaczego? Odsunąłem kołdrę z nóg i przysiadłem na skraju łózka. Liczyłem na to, że zrozumie mój gest. Marzyłem, aby się zbliżył, ale nie chciałem się narzucać. Nie zbyt długo trwał ten moment, bo zostałem poproszony przez wujka do jego gabinetu. Wychodząc otarłem się o Loczka, moje ciało naelektryzowało się pozytywnymi fluidami. Ciepło od niego bijące to na prawdę coś niesamowitego. Mam przeczucie, że on poczuł to samo, bo znikając na schodach obejrzał się aż trzy razy.


Wszedłem do pomieszczenia, które Filip nazywał gabinetem. Rozejrzałem się w okół siebie. Ściany boczne zasłonięte były przez biblioteczki, w których znajdowało się mnóstwo,  z pewnością ciekawych książek. Pan Tomlinson musiał być na prawdę dobrze wykształconym człowiekiem. Jak na razie o nic nie pytałem, bo było mi nieco głupio wchodzić w jego życie z buciorami. Ale On miał świadomość, że wiele rzeczy mnie ciekawi. Dlatego chyba mnie tu zaprosił. Przynajmniej tak sądziłem na początku. 


- "Podejdź bliżej i siadaj" - wyszeptał wskazując mi sporych rozmiarów fotel stojący przed jego biurkiem.


Zrobiłem kilka kroków, a mój wzrok przykuły zdjęcia młodej dziewczyny wiszące na ścianie przede mną. Miała cudowny wyraz twarzy i okropnie piękne oczy. Pod jedną z fotografii nakreślony został napis, jakieś słowo na literkę 'D' bodajże, ale nie jestem pewien. Musiałam przestać tak się wpatrywać, bo Filip chyba miał mi coś ważnego do przekazania. Skupiłem się teraz na ruchach jego warg, ale słowa nie docierały do mnie prawie w ogóle. Myślałem o Harry'm.


-"Słuchasz mnie, Louis?" - tymi trzema słowami wyrwał mnie z tamtego świata.


Pokiwałem głową w geście potwierdzenia. Próbowałem analizować to, co do mnie mówi. Majaczył coś o szkole, do której mnie zapisał oraz o tym, żebym się nie martwił o kieszonkowe. Opowiedział, że pracuje w sąsiedniej miejscowości, ale nie pamiętam jako kto, bo jakoś jego słowa ulatywały mi zbyt prędko. Nagle obaj odwróciliśmy się instynktownie pod wpływem dźwięku dochodzącego zza drzwi. Ktoś bardzo silno kaszlnął. Filip zsunął się z krzesła i chwycił za złotą klamkę. Naszym oczom ukazał się Harry, z pomierzwioną fryzurą i przekrwawionymi białkami ocznymi.


"Znów tam byłeś!" - krzyknął Filip, a nastolatek wbił wzrok w podłogę jak to miał w zwyczaju czynić.


Patrzyłem na to ze strachem. Cholera, kolejne pytania tworzyły się w moim głupim umyśle. Ponosiła mnie wyobraźnia, ale wolę o tym nie pisać. Chwilę później wujek poprosił, aby opuścił pomieszczenie. Próbowałem protestować, jednak był nieugięty. 


-"Dokończymy tą rozmowę kiedy indziej" - odparł wyraźnie podniesionym głosem. Ale co go tak zdenerwowało? Czyżby Harry? Zaczynałem się poważnie martwić. Minąłem się w drzwiach z chłopakiem, czując, że ta cała sytuacja go przerasta. Ze mną nie było lepiej..


Miałem odejść do swojego pokoju, jednak coś w głębi duszy zatrzymywało mnie w tym miejscu. Przystawiłem ucho próbując usłyszeć cokolwiek, co mogło mieć znaczenie w tej sprawie.

- "Nigdy więcej tego nie rób!" - głos Filipa rozszedł się chyba po całym domu. Usłyszałem tylko cichy szloch Harry'ego, a potem nastała kompletna cisza. Nie wiem ile stałem pod tymi drzwiami, ale dopiero kolejne krzyki spowodowały, że wróciłem do rzeczywistości.

-"Ile razy mam Ci powtarzać!? To już przeszłość!" -czułem, że kolejne słowa mojego wujka raniły nastolatka. Nie wiem skąd taka myśl u mnie, skąd w ogóle współczucie.. totalnie się nie poznawałem.


Ich rozmowa, o ile można to tak nazwać trwała jeszcze długo. Właściwie to słyszałem tylko wypowiedzi starszego mężczyzny, bo Harry tak jak w konfrontacji ze mną CIĄGLE MILCZAŁ. Miałem wrażenie, że robi to celowo. Jednak niczego nie mogłem być pewien. Usiadłem na stojącym obok drzwi krześle i oczekiwałem na jakiś zwrot akcji. Marzyłem, aby usłyszeć choć jedno słowo z jego ust.. Ale niestety będę musiał jeszcze długo pozostać w tej sferze pragnień. Dosłownie chwilę po tym otworzyły się drzwi, a moje serce pękało na pół. Gdybym mógł je wyrwać z własnej piersi i mu oddać to bym to zrobił. Przysięgam. Nigdy nie widziałem nikogo w takim stanie. Zerwałem się na nogi. Chłopak zatrzasnął za sobą drzwi jakby w geście odzewu za to wszystko, co przed chwilą musiał wysłuchiwać. Zrobiłem krok do przodu, poczułem na sobie jego ciężki, przesiąknięty dymem papierosowym oddech, spojrzałem w rozkurwiająco czerwone białka obserwując spływającą łzę.. 


- "Harry?" -szepnąłem, a on otarł swoją dłoń o moją i ostatecznie splótł nasze palce. 

Moje serce zarejestrowało jego dotyk i wtedy usłyszeliśmy skrzyp otwieranych drzwi..
 ____________________________________________________________________________________________________________________________________________
  Hejka. Jestem z drugim. Co prawda miał być dłuższy, ale uznałam, że takie rozdziały będą najlepsze. Nie miał się dziś pojawić, ale z racji, że męczy mnie nuda tworzę coś, co możecie przeczytać na kilku blogach. Hm, dziękuje za tak miłe przyjęcie mnie z tym pierwszym chapterem. Myślę, że ta historia da wiele do myślenia, jednak wszystko z czasem.. Do obserwujących możecie dodać pod rozdziałem :) jeśli macie ochotę oczywiście. No to do następnego! :* Udanych wakacji moje kochane robaczki! xx