Chapter 3.

ROK 2090

Nie mogłam zebrać myśli. To, co czytałam od piętnastu minut było zadziwiająco intrygujące. Ten chłopak z burzą loków na głowie oraz ten, który opisywał owe wydarzenia zdali mi się bardzo wyjątkowymi postaciami. Chyba nie bez powodu znalazłam pamiętnik sprzed stu lat. Nic nie dzieje się bez przyczyny i mimo, że przeszłość odchodzi to historia lubi się powtarzać. Przetarłam ręką czoło i wróciłam do czytania:

c.d. 9 października 1990 rok

 

Drogi pamiętniku!

Mnóstwo słów cisnęło mi się na usta w chwili, gdy Harry splótł nasze dłonie. Subtelny dotyk wywołał przyjemne, ale zadziwiające ciepło. Tym razem jego skóra nie była ani odrobinę chłodna. Wszystkie uczucia skumulowane w mojej głowie miażdżyły serce. Miałem do niego setki pytań.. co oznacza, że pragnąłem wielu odpowiedzi. Ale w tym ułamku sekundy, kiedy intrygujący mnie nastolatek dokonał nieoczekiwanego ruchu nie potrafiłem wydusić z siebie żadnego dźwięku. Dosłownie żadnego. Czułem się jak w transie, nic nie było w stanie tego przerwać. No prawie, bo w chwili, gdy drzwi się otworzyły i stanął przed nami Filip krucha nić porozumienia została zerwana. Na szczęście Loczek odsunął się na bezpieczną odległość tak, że oczy starszego mężczyzny nie były w stanie dostrzec tego, co zdarzyło się między nami na tym mrocznym, pełnym tajemnic korytarzu. Spojrzał na nasze zawstydzone, próbujące ukryć prawdę twarze, po czym spuścił wzrok w dół. Wymijając nas uniósł jeszcze rękę w górę i zmierzwił idealnie ułożone loczki Harry'ego. To był pierwszy, tak przyjazny gest w stronę milczącego chłopaka jaki moje źrenice zarejestrowały od momentu, gdy zjawiłem się w tej dziwnej posiadłości.

Reszta dnia minęła spokojnie. Kolacja powitalna była na prawdę pyszna. Oprócz mnie, wujka i zakręconego chłopaka przy stole zasiadła jakaś kobieta, która jak przypuszczam była jego narzeczoną. No mało ważne. Wszystko wyjaśni się z czasem. Mam nadzieję. W nocy nie mogłem zmrużyć oka. Ciągle chodziłem po pokoju, albo wyglądałem na korytarz by sprawdzić czy czasem ktoś nie miewa podobnego problemu. Jednak w całym dworku panowała przerażająca cisza. Podszedłem do okna i uchyliwszy je ujrzałem przemykającą po podwórzu postać. Złapałem się za głowę, by sprawdzić czy nie dopadła mnie żadna gorączka. Blask księżyca roztapiał moje błękitne tęczówki. Dziwna siła mówiła mi, żebym zszedł na dół. I co? Oczywiście walcząc ze strachem podjąłem się tej wyprawy. Wsunąłem na nogi jakieś buty i bardzo cicho opuściłem dom. Październikowe noce bywały nieco chłodne. Stanąłem na werandzie rozglądając się w poszukiwaniu owej zjawy. Moje oczy przykuł odbijający się w tafli stawu księżyc.. Po omacku dotarłem do celu. Ku mojemu zdziwieniu na dobrze mi znanej ławce siedział nikt inny jak Harry. Jego bujne loki przysłaniały pół twarzy, a kolejny papieros dotykający jego warg rozżarzał się i gasnął. Chłopak w przeciwieństwie do mnie ani trochę się nie wzdrygnął. Być może spodziewał się mnie? Nie, chyba nie. On po prostu jest odporny. Odporny? Nie wiem nawet czy to dobrze słowo. No, ale nie ważne. Przykucnąłem kilka kroków od niego wbijając wzrok w opanowaną taflę wody.

- "Harry..? " - szepnąłem, przygotowując się na to, że nie dostanę odpowiedzi.

Cisza wypełniająca naszą przestrzeń stała się kolejną zagadką. Nie potrafiłem zrozumieć dlaczego on milczy. Dlaczego nie powie głupiego: odwal się. Przecież bym nie nalegał, prawda? Szczerze mówiąc, gdyby nie ten gest przed gabinetem wujka odpuściłbym dalsze rozwiązywanie tej sprawy. Teraz nie mogłem. Nadal czułem jego mięciutkie opuszki palców przeplatające się przez moją dłoń. Nadal czułem to bijące od niego ciepło. Moje nozdrza nadal drażnił zapach dymu papierosowego. Nic nie ułatwiało mi tej dziwnej gry. Postanowiłem więcej do niego mówić, nawet gdyby miał nie odpowiadać. Cóż, może wyjdę na kompletnego idiotę, ale jakoś mało mnie to rusza.

"Wiesz co?" - syknąłem prostując się i zwracając twarz w jego stronę. Miał blade policzki, usta ledwo  różowawe, a oczy silnie podkrążone. Ten widok wcale nie wywoływał pozytywnych emocji. Przysiadłem obok niego,  w miarę bezpiecznej odległości.

"Nie chcesz nic mówić no to będziesz słuchać." - oświadczyłem poważnie, czując, że przejmuje kontrolę nad sytuacją. Liczyłem na to, że uda mi się do niego jakoś dotrzeć.

" Nie wiem co się wydarzyło w twoim życiu, ale musiało to być na prawdę bolesne. Nie myśl, że takie rzeczy dotykają tylko wybranych. Ja też przeżyłem koszmar.. " - zacząłem prosto z mostu. Wcale nie było łatwo mi o tym mówić, wcale nie czułem się dobrze. Nikt jeszcze nie słyszał tego, co miałem zamiar wyjawić. W dodatku wyjawić komuś kto totalnie mnie ignoruje. Wspaniale Tomlinson.

-"Miałem zaledwie sześć lat, gdy straciłem rodziców. Byli wspaniali, niczego mi nie brakowało. Dzięki Bogu, że zaopiekował się mną dziadek, bo gdyby nie on to teraz nie byłoby mnie tu.. " - przerwałem, bo dotarło do mnie co właśnie powiedziałem. Oświadczyłem mu, że cieszę się, że tu jestem. Czy przemawia za mnie moja podświadomość?

Ku mojemu zaskoczeniu Harry spojrzał mi w oczy. Mimo, że trwało to dosłownie ułamek sekundy dostrzegłem w jego wzroku współczucie. Czyli moje słowa nie przelatywały mu obojętnie. Pierwszy krok za nami. Przynajmniej tak mi się wydawało.

"Jesteś pierwszą osobą, której to mówię. To dziwne, prawda? Nie odpowiadaj, ja wiem, że to dziwne. Znamy się zaledwie jeden dzień. I to nie cały. A ja czuje się przy Tobie tak swobodnie. To źle. Powinienem traktować się jak dziwaka, albo człowieka niespełna rozumu, a mimo wszystko intrygujesz Harry, intrygujesz.. " -czułem, że mój monolog nie jest bezużyteczny.

"Harry, chcę Ci pomóc" - mruknąłem dotykając jego ramienia. Nie odsunął się, nie uciekł. Trwał przy mnie, czując jak moja dłoń gładzi jego plecy. 

"Ale najpierw Ty musisz pomóc mnie.."  - dodałem ze smutkiem w głosie. Zabrałem rękę z jego ciała poprawiając swoje włosy. Chłopak nadal wbijał wzrok w jakiś punkt na niebie. Nie przestawał patrzeć w to jedno miejsce. Nie miałem pojęcia dlaczego. Ale wierzyłem, że w końcu uda mi się do tego dojść. Wiara w siebie to połowa sukcesu. Zauważyłem, że mój towarzysz trzęsie się z zimna. Miał na sobie tylko koszulkę z krótkim rękawem. Zsunąłem z siebie sweterek i okryłem nim jego ramiona. Znów na mnie spojrzał tym razem w jego wzrok dostrzegłem nutkę podziękowania, na co uśmiechnąłem się czule. Resztę nocy spędziliśmy na rozmowie. To znaczy ja mówiłem, a on chyba słuchał. Przynajmniej mam taką nadzieję. Opowiadałem o tym jak było mi trudno pogodzić się z odejściem rodziców, jak dobry był dla mnie dziadek i jak pusto zrobiło się w moim życiu gdy on również zmarł. Opowiedziałem też o moich znajomych, o tym co lubię robić, czego słucham, jaki jestem. Cała prawda wypisana w gwiazdach. Buzia mi się nie zamykała. Miałem wrażenie, że chłopak pochłania każde moje zdanie. A to dodawało mi sił..

 

10 października 1990 rok

 

Drogi pamiętniku!

Rano obudziły mnie promienie słońca. Dopiero po chwili zorientowałem się, że spędziłem nad stawem całą noc. Poczułem, że coś zalega na moich kolanach. Przetarłem oczy i ujrzałem głowę Harry'ego. Jego bujne loki opadały na moje nogi. Jak to się stało, że położył się na mnie? Czy to ja zaproponowałem czy może on sam się skusił? Mimo wszystko wyglądał tak cudownie. Pragnąłem, aby ta chwila trwała wiecznie. Zaledwie jeden dzień a już taki postęp. Uhh. Czułem, że będzie jeszcze długo spał, dlatego postanowiłem wykorzystać ten moment. Zbliżyłem się do jego twarzy i subtelnie musnąłem jego policzek. Jeju! Miał tak mięciutką skórę! Położyłem dłoń na jego włosach i bawiłem się nimi przez dłuższą chwilę. Oparłem głowę o tył ławeczki i zasnąłem..

Kiedy ze snu wyrwał mnie jakiś koszmar zerwałem się na równe nogi. Harry'ego już nie było. Musiał zniknąć nieco szybciej. Poprawiłem zniszczona fryzurę i udałem się z powrotem do domu. Przed dworkiem stał wujek w otoczeniu kilku dostojnych mężczyzn. Przywitałem się grzecznie, po czym zniknąłem w korytarzu znów napotykając na swojej drodze Eleanor.

- "Witaj Louis! Jak Ci się u nas podoba? " - spytała z zaciekawieniem, na co ja mógłbym spokojnie referat napisać, ale spróbowałem ograniczyć się do jednego zdania.

- "Bardzo mi się podoba, jest intrygująco." - odparłem, na co ona nie była w ogóle trochę zaskoczona. Oczekiwałem jakichś pytań, ale się myliłem. Przyjęła to z takim spokojem jakbym co najmniej mówił, że wczorajsza zupa pomidorowa była.. dobra. No, ale nie ważne.

- "Widziałaś może H.. " - nie udało mi się dokończyć, bo przed nami pojawił się wujek.

- "Louis, chodź na moment." -  ze stoickim spokojem poprosił mnie do gabinetu. Miałem wrażenie, że to nie wróży nic dobrego.

Pomachałem tylko Eleanor na pożegnanie i wskoczyłem na schody prowadzące na piętro. Migiem znalazłem się pod drzwiami gabinetu. Już miałem pukać, gdy usłyszałem głos Filipa proszący, abym wszedł. Jedno jest pewne - ma dobry słuch. Usiadłem na tym ogromnym fotelu znajdującym się przed jego biurkiem i oczekiwałem na to, co chce mi oświadczyć.

- "Znalazłem dla Ciebie świetną szkołę. Szkołę z internatem. Wyjedziesz dziś po obiedzie" - oznajmił spokojnie, a mój świat się zawalił. Poczułem jak krew zaczyna wrzeć w moich żyłach. Nie  chciałem nigdzie wyjeżdżać. Nie chciałem opuszczać tego miejsca. Nie teraz. Nie w tym momencie. Co z Harrym?

- "Ale.." - zacząłem protest, jednak Filip nie pozwolił mi dokończyć.

- "Nie ma żadnego 'ale'. To jest najlepsza szkoła w okolicy. Pojedziesz na miesiąc lub dwa. Zorientujesz się czy jest rzeczywiście tak idealna i wtedy pomyślimy, co dalej. " - powiedział spokojnie, ale ja wcale nie uradowałem się na tę informację.

- "Miesiąc lub dwa?" - jęknąłem przeciągle wprawiając go tym samym w lekkie zdenerwowanie.

- "Zdecydowałem, że lepiej teraz niż gdybyś miał tu zostać dłużej i bardziej przywiązać się do tego miejsca.." - urwał w połowie nie mówiąc czegoś, co zdawało mi się być ważne. Szkoda tylko, że nie znał prawdy. Ja już się przywiązałem do tego miejsca, ludzi i tajemnic. Nie chciałem tego zostawiać na MIESIĄC LUB DWA. No, ale chyba nie mam innego wyjścia..

Opuściłem gabinet wujka ze smutkiem. Przeszedłem cały korytarz i zniknąłem w swoim pokoju. Szczerze chciało mi się płakać. Wtuliłem głowę w poduszkę rozmyślając o tym jak bardzo chcę cofnąć czas. Chcę, aby rodzice żyli, aby dziadek żył.. Wspomnienia to jedyne co zostawia po sobie przeszłość. Postanowiłem się ogarnąć, bo skoro miałem odjechać zaraz po posiłku to trzeba jakoś zakończyć ten rozdział życia. Przeszukałem cały dom. Harry'ego nigdzie nie było. Jedyne miejsce, które przychodziło mi na myśl to ławeczka nad stawem. Czym prędzej tam pobiegłem z nadzieją, że zastanę tą pokręconą czuprynę. Nie myliłem się. Siedział z podkulonymi nogami, opierając głowę o kolana. Był smutny. Ewidentnie smutny. Usiadłem obok niego, ale znacznie bliżej niż zwykle. Już nie bałem się jego reakcji. Właściwie to było mi wszystko jedno. Przecież i tak za parę godzin opuszczę to miejsce. Harry zapomni o moim istnieniu, a ja będę musiał skupić się na nauce. Zastanawiało mnie jedno - dlaczego on nie zostanie wysłany do jakiejś szkoły? Czy to kwestia tego milczenia? Ahh kolejna zagadka. 

- " Czyli.. czyli już wiesz." - powiedziałem smutno rzucając małego kamyczka do stawu, burząc tym samym idealną taflę wody. Miałem wrażenie, że takie jest moje życie. Kiedy w końcu uda mi się je uporządkować zawsze coś musi mi w tym przeszkodzić niszcząc moje plany. Ale ale Filip chyba chciał dla mnie dobrze, prawda?

" Pewnie Cię to nie obchodzi, ale ja nie chce wyjeżdżać.." - niesamowicie zaskoczyłem nawet samego siebie, że to powiedziałem. Harry ujął moją dłoń. Ścisnął ją mocno dodając mi otuchy. Poczułem, że ten gest wiele znaczy. Poczułem, że miałbym szansę mu pomóc, gdyby nie to, że muszę wyjechać. Akurat teraz wyjechać..

"Harry.." - szepnąłem odwzajemniając uścisk Loczka.

- "Wróć do mnie.." - te trzy ciche słowa przeszyły mój umysł, wędrując od serca do mózgu. Poczułem jak unoszę się ponad ziemię. Poczułem jak mój świat roztrzaskany na miliony kawałeczków składa się w jedną całość. TERAZ. Właśnie usłyszałem trzy słowa, trzy ciche słowa z jego ust. Ten głos, lekko ochrypły, ale bardzo czule proszący, abym wrócił, abym wrócił do niego. Nie mogłem uwierzyć własnym uszom. Objąłem go ramieniem. To jedyne co byłem w stanie w tym momencie zrobić.

- "Harreh.. wrócę. Obiecuję." - odparłem cicho próbując ukryć spływającą łezkę. Jednak on miał oczy dookoła głowy. Zauważył. Otarł kciukiem mokry policzek i wtulił się we mnie na.. na.. na pożegnanie.

_____________________________________________________________________________________________________________

Siemka, no to mamy trzeci chapter. Hmm przepraszam, że musieliście tak długo czekać, ale miałam mały kryzys. Właściwie to nie wiem, co będzie dalej z blogiem. Wierzę w Larry'ego, ale szczerze dobija mnie to wszystko, co się teraz dzieje. No cóż. Jeżeli przeczytaliście to bardzo dziękuje! I mam nadzieję: do następnego! :) Larry is real forever and ever. - nats.